ნაწილი XVII – ნიკუშა
ცხელოდა ქალაქში, საზიზღრად. ვერაფერს ვეუბნებოდი დედაჩემს, მეთქი, დე რატო არ მივდივართ.ხო ვხვდებოდი, რომ ეს ნაბოზარი მამაჩემი არაფრის მომცემი იყო და დედასაც არ შეეძლო, სადმე წავეყვანე და უცებ ნანუკა ჩამოვიდა. დილას რომ გავიღვიძე, სამზარეულოში დამხვდა, ცოტა აჩეჩილი, ვიდრე სჩვეოდა, ცოტა დაღლილი სახე ჰქონდა, მაგრამ რაღაცნაირი იყო მაინც, ისეთი, როგორიც აქამდე, რაც მახსოვს არ მინახავს, ბედნიერი და კმაყოფილი იყო თითქოს და იმ საღამოს ამოვედით აქ, წყნეთში. სეზონი იყო და დიდი ბაითი ვერ ვიშოვეთ, რაღაც პატარა ბინაში შევიჭუჭყნეთ და მე რა მენაღვლებოდა, მარტოს მეძინა და დედას და ნანუკას ერთად, ერთ ლოგინში დაჟე და ან როგორ იწვნენ, როგორ თავსდებოდნენ არ ვიცი, მაგხელავე ლოგინი იყო ჩემი და ლამისაა, არ მყოფნიდა. მარა ასწორებდა ეს პატარა ბაითი, ერთი აბაზანა გვქონდა და დილაობით ხან ნანუკა მელოდა მე, ხან მე ველოდი, დედაჩემი ყოველთვის ორივეზე ადრე დგებოდა ხოლმე და კვერცხს გვიწვავდა საუზმეზე ან რამე უფრო გემრიელს გვიმზადებდა, სანამ მე და ეს წაკლა ერთმანეთს ველოდებოდით აბაზანის კართან. რამდენჯერ მივყრდნობილვარ და უნიტაზის ჩარეცხვის ხმისთვის მისმენია, რომ წარმოვიდგენდი, როგორ წამოიწევდა ამ დროს, ფუჩუს გამოიმშრალებდა და ამოწევდა ამ თავის გამჭვირვალე ტრუსიკს, რომ უფარავდა ყველაფერს და ვაფშემც არ უფარავდა, რამდენჯერ დამინახავს სახლში, ზემოთ შემოპარსული თმები, ქვემოთკენ რომ მუქდებოდა და ვერასდროს მიგრძვნია, სადამდეა გაზრდილი და როგორია იქ, სულ სიღრმეში. როდის მოვა დრო, თითს რომ ჩავუცურებ მაგ სიბნელეში და სისველე დამხვდება თუ რაც დამხვდება, არ ვიცი. თუ შემასწრო ხოლმე აბაზანაში, მენძრევინება ყოველ დილას, მაგის ჩახდილ ტრაკს რომ წარმოვიდგენ, ამ უნიტაზზე დამჯდარს და და ვთხვრი ხოლმე ყველაფერს და ბოლოს მიწევს, კარგად მოვწმინდო, დედამ რომ არაფერი იფიქროს. ისევ 10 წლის ვგონივარ, აი ნანუკას კალთაში რომ ვიჯექი ხოლმე და ვერაფერს ვფიქრობდი, მის მკერდზე მიხუტება რომ მსიამოვნებდა და მიყვარდა, ამის გარდა. არადა გავიზარდე, დე, ნანუკას მკერდი ნანუკას ძუძუებად გადაიქცა და ერთი სული მაქვს, მაისურის და ლიფის გარეშე ვნახო და დავკბინო, ეგ საზიზღარი ეგ, როგორ მამწარებს.
