ნაწილი LXX <– მარიამი
ჯადოსნურ ზღაპარში აღმოვჩნდი მგონი. ყველაფერი მაჩუქა ამ ბიჭმა, რაც როდესმე მდომებია. ჩემი სურვილების ამსრულებელ ჯადოქრად დამყვებოდა უკან, სანამ ვიტყოდი, მანამდე ხვდებოდა, რა მინდოდა. თავისუფლება მაჩუქა, სურვილებსა და არჩევანში. თვალებში მიყურებდა და კითხულობდა ჩემს სურვილებს და მისრულებდა კიდეც. რასაც მინდოდა, იმას ვყიდულობდი მაღაზიებში, რასაც მინდოდა იმას ვჭამდი, არა დედაჩემის გამოწერილი “ჯანმრთელი” რაციონიდან, წიგნებიც მიყიდა და კი ვხვდებოდი, სულ ჩემთან უნდოდა ყოფილიყო, მაგრამ ხვდებოდა, რომ განმარტოება მჭირდებოდა და წიგნის ფურცლებში ჩაძირვა და რაღაცეებს იგონებდა ხოლმე ამ დროს, თვითონაც ვითომ რაღაცას კითხულობდა თავისივე მობილურში, მაგრამ რაღაც დროის მერე ვატყობდი ხოლმე, რომ უფრო მე მიყურებდა, ვიდრე მობილურის ეკრანს. საუზმისას მელოდებოდა, სანამ როგორც მიყვარდა, უფრო სწორად, როგორც ამ დღეებში აღმოვაჩინე, რომ მყვარებია მოქცევა, უზარმაზარ თეფშზე ლამის ყველა კერძიდან, რასაც სასტუმროში გვახვედრებდნენ, თითო ლუკმის აღება და მერე აჯაფსანდალივით, ყველაფრის ერთად ჭამა. თვითონ უცებ ირჩევდა, რა შეეჭამა, ორ ან სამ საჭმელს იდებდა თეფშზე, ძირითადად ერთსა და იგივეს, როგორ არ ბეზრდებოდა ეს ერბოკვერცხი, შემწვარი სოსისი და რატომღაც რამდენიმე მარცვალი ყურძენი ყოველ დილას, არ ვიცი და არასდროს იწყებდა საუზმეს უჩემოდ. ყავასაც მიდუღებდა დილაობით, ყოველ დილას, ოღონდ რაღაცნაირად პედანტურად ერთნაირად იდო ხოლმე ფინჯანი, გვერდზე შაქარი, იმდენი რომ ჩამეყარა, რამდენიც იმ წამს მენდომებოდა და კოვზიც, აუცილებლად ფინჯნის ყურის გასწვრივ ლამბაქზე ჩამოდებული. ერთი დღე, ორი, სამი, ოთხი და მეხუთე დღეს მივხვდი, რომ მიუხედავად ამდენი სითბოსი და ყურადღებისა, ესეც არ იყო ჩემი თავისუფლება, პირიქითაც კი იყო, უნებურად მავალდებულებდა ამ თავისი ზრუნვით, რომ მერე ღამით, ლოგინში, ან თუნდაც ღამით არა, სადილის შემდეგ, ნომერში რომ ამოვბრუნდებოდით და მოვუნდებოდი, მეტი გულმოდგინებით ჩამედო პირში მისი ყლე, ტკბილი კი ჰქონდა და თითქოს ჩემი ზედმეტად დაძაბვა არ უნდოდა, მაგრამ რაღაც მბრძანებლური იყო მის თხოვნაში ყოველთვის, რომც არაფერი ეთქვა და უბრალოდ ეგრძნობინებინა, რომ მინეტი უნდა, უნდა რომ ჩავიჩოქო მის წინ, შარვალი ჩავუწიო და მინდა თუ არა, მაინც ჩავიდო მისი ყლე პირში, ჯერ ნელა მოვეფერო, ენა ავუსვა, დავასველო მთლიანად და მერე ბოლომდე ჩავისრიალო პირში, ისე ღრმად, რომ გლანდებით ვიგრძნო და მეტკინოს და ამას არ ვიცი, ვერ აკონტროლებდა, არ ვიცი, სპეციალურად აკეთებდა, რომ ყელი მტკიოდა სულ ის დღეები, ისე ღრმად მთხრიდა ხოლმე პირში. ვიცი, რომ რაღაცით უნდა აენაზღაურებინა ის, რომ მე ისევ ყველაფერი მტკიოდა და სექსი ვერ გვექნებოდა და არც გვქონია, ისე წამოვედი. შეიძლება მოჩვენებები მჭირდა, არ ვიცი, მაგრამ ამ თავისუფლების და ჩემს ნებაზე ყოფნის საბურველში ისევ ბორკილები დავინახე, თან ისეთი ბორკილები, მისი მზრუნველობის ვალდებულება რომ ეკიდა ზედ და უფრო მძიმე შეიძლებოდა გამხდარიყო და ამიტომ ავდექი და წამოვედი. ზუსტად ერთი კვირის მერე, დილას მისი მოტანილი ყავა დავლიე და სანამ აუზში იყო, ყოველდღე, საუზმემდე ჩადიოდა და ცურავდა მარტო, ტკბებოდა იმ თავისი წყლით, უცებ ჩავყარე ჩანთაში ჩემი ნივთები, იმაზეც არ მიდარდია, რამე დამრჩებოდა თუ არა და პირველივე შემხვედრ ტაქსისტს ვთხოვე, თბილისში წამიყვანე მეთქი. ისე ცხადად ვხედავდი ამ ბორკილებს, რომ წამიც ვეღარ გავჩერდებოდი იქ, მის მოლოდინში, აუზიდან როდის ამოვიდოდა, ნომერში შემოსული ჯერ შუბლზე მაკოცებდა ჯერ კიდევ ლოგინში მწოლს, მერე ხალათს ზუსტად ერთი და იგივე მანერით, სკურპულოზური სიზუსტით დაკეცავდა და აბაზანის კარს ტრადიციულად ღიად დატოვებდა, იმ იმედით, რომ მეც შევყვებოდი, რაც არც ერთხელ მიქნია, მაგრამ მაინც ასე რომ ტოვებდა ხოლმე. ავდექი და ისევ ჩემს საყვარელ პაწია სახლში დავბრუნდი. გზაში მეშინოდა, ლია დეიდას არ ჰგონებოდა, რომ სახლი ვიქირავე, პირველივე საღამოს გავედი და 1 კვირა რომ არ გამოვჩენილვარ, რომ სადმე წავედი და დავიკარგე, მაგრამ გადავრჩი, ყველაფერი ისე დამხვდა, როგორც დავტოვე, უცებ მივესალმე და შევძვერი ჩემს სახლში. ძილი მინდოდა, მხოლოდ და მხოლოდ ძილი ჩემს ლოგინში, ჩემთვის მარტო, თავსაც ბალიშზე დავდებდი და არ მექნებოდა შიში, რომ შეიძლება მკლავი დავუბუჟო ვინმეს და დავიძინე. ღამის 10 საათზე გამეღვიძა. არ ვიცოდი, რა მეკეთებინა, ფბ-ზე შევედი და აღმოვაჩინე, რომ პარასკევი იყო და ღმერთებო, ასე რანაირად მიმართლებდა? ისევ ბასიანზე წამოვედი, ბასიანი იყო ჩემი დამოუკიდებლობის დასაწყისი და ალბათ ისევ ამიტომ წამოვბოდიალდი აქ, დუდუსგან გამოქცევის შემდეგ. რანაირი ღამე იყო. შეჯიბრი იყო გამოცხადებული, ოღონდ დასალევით და მოსაწევით გამმასპინძლებოდნენ. არ ვიცი, მუსიკა კარგი იყო თუ იმიტომ იყო კარგი, რომ მე მეჩვენებოდა. შევედი თუ არა, გასახდელთან გუკა დამხვდა, აი ის ნათელი არსება, მთელ დენსფლორზე ერთადერთი რომ იღიმებოდა და წამო, დავლიოთო. ფეხზე ძლივს იდგა და კი მინდოდა დალევა, მაგრამ გუკ, დარწმუნებული ხარ–მეთქი, რომ ახლა დალევა გინდა და კიო, მე დავლევ ყველაზე მეტსო და დავლიეთ, ვოდკარედბული, ტრადიციისამებრ და დავტოვე ეს ბიჭუნა ბარზე დაყრდნობილი, არავინ სჭირდებოდა იმ წამს, მე კი ეგოიზმი მქონდა მოძალებული და გავიწიე შორს, უფრო შორს და ვინ მაცალა მარტო ცეკვა, ზოლიან მაისურიანი ბიჭუნა მომეკრო, მომეგლისა და ვიცეკვეთ ერთად, დავლიეთ ერთად და მომკიდა მერე ხელი და წამოდიო. არ ვიცოდი, სად მივყავდი, რატომ მივყავდი და გონს მხოლოდ ჩაკეტილ საპირფარეშოში მოვედი, ისე მკოცნიდა, თითქოს ათასი წელი არავისთვის ეკოცნა და ინგლისურად მელაპარაკებოდა, რა ეგონა, რომ ქართველი არ ვიყავი და ავუბი მხარი, darling, kiss me down და ასეთები და ჩემმა გონიერებამ თავისი გაიტანა, არ მოვატყვნევინე თავი დაუცველს, უპრეზერვატივოდ და საერთოდაც და give me your dick, honey-მეთქი და ჩავიმუხლე და მოვუწოვე ლამაზი ყლე, ძალიან ლამაზი და ტკბილი და არც კი მახსოვს, როგორ ჩამიმთავრა პირში, რა გემო ჰქონდა. ის მახსოვს, what’s your name-ო და მეთქი მარიამი, შე შტერო, ქართველი ვარ და როგორ ჩავიხოცეთ სიცილისგან მე და გიგა იმ ვიწრო საპირფარეშოში. გავაგდე მერე გარეთ და კი მეგონა, დამელოდებოდა, მაგრამ აღარ დამხვდა. მეკიდა ეგ, ყველაფერი მეკიდა, ისე ვიყავი. სახეზე წყალი შევისხი და ისევ დენსფლორზე დავბრუნდი და რა ლამაზად ცეკვავო, ვიღაც ბიჭუნამ მითხრა. გამეღიმა და გავაგრძელე და მოსაწევი გავჩითეთო და I’m going with u გავაძრე და ისევ საპირფარეშოში აღმოვჩნდი, ვიცინეთ, ვიმაიმუნეთ, მეკაიფნენ ბოთლზე ნახვრეტს რომ ვერ მივაგენი, მე რა ვიცოდი, ბოთლის სად უკეთებენ ნახვრეტს და ორიოდე ნაფაზი და წამოვედი იქედანაც და გავედი დენსფლორზე და გავედი და გავედი, ისე გავედი, რომ ცუდადაც გავხდი, გარდა იმისა, რომ ათასი აპოკალიფტიკა ვიფიქრე ჩემს მომავალ ცხოვრებაზე და მერე მიპოვა ვიღაც კეთილმა ადამიანმა და წამიყვანა საპირფარეშოში, მაღალი იყო, თხელი და სათვალიანი და ნეტავ ვიცოდე ვინ იყო, ჩემი მხსნელი, ჩემი ამმოძრავებელი, ისევ დენსფლორზე რომ დამაბრუნა და იქ რა ხდებოდა, სიგიჟეები, ჩემს თავში ხდებოდა თუ სინამდვილეში, ვინ იცის, თავში მუსიკა უკრავდა და მე სხვაგან ვფიქრობდი, ათას რამეებს ვფიქრობდი, იმას, რაც არასდროს მომხდარა და მინდოდა მომხდარიყო. ჩემთვის ვიყავი, სულ ჩემთვის და მოდიოდნენ ვიღაცეები და ვიცეკვოთო, დავლიოთო, ვიზასაოთო, ვიტყნაუროთო, გადამრიეს. არადა მარტოობა მინდოდა, ჩემს თავში ჩაღრმავება მინდოდა, ჩემს საკუთარ სექსუალურ ფანტაზიებში მინდოდა ჩავძირულიყავი იმ ღამით და ვინ მაცალა. გოგონა მომიახლოვდა ბოლოს, გრძელი შავი კაბა ეცვა, ჩემზე ცოტა დაბალი იყო და საკინძი ჰქონდა გახსნილი, თავიდან ასე მეგონა და მოსასხამით ყოფილა თურმე მხოლოდ, შიშველ ტანზე შემოცმულით და ოდნავ რომ გაეწია ეს მოსასხამი და შიშველი ძუძუ გამოუჩნდა, იქ გავგიჟდი და იქ მივხვდი, რა მინდოდა, რას მინდოდა მოვფერებოდი და შევუცურე ზედატანში ხელი, მუცელზე დავადე ხელის მტევანი და ამოვუცურე მკერდისკენ და განა შეკრთა, მიყურებდა და მიღიმოდა, მერე მივხვდი, რომ მასაც ვუნდოდი და მამხნევებდა.
