ნაწილი LXVIII – ნანკა
რა უნდოდა, რას მერჩოდა. გუშინ გოგოებთან ერთად გვიანამდე ვიყავი შარდენზე და დავლიეთ ცოტა. ნუ ცოტა რა, ცოტათი დავიწყეთ და მერე მეზობელი მაგიდიდან ბიჭებმა კოკტეილები გამოგვიგზავნეს და ისეთი კაი ტიპები იყვნენ, რომ ჩვენს მაგიდასთან დასხდომის ნებაც მივეცით. მე გივიკო მომიჯდა გვერდით. აუ როგორი იყო რააა, შავი, საფეთქლებზე აპარსული თმა, ცოტა ჭაღარაშერეული, შავი თვალები და ნაცრისფერი, ძალიან მომდგარი მაისური თუ თხელი სვიტრი ეცვა, აშკარად რაღაც ძაან ბრენდული და ისე ლამაზად ჰქონდა მოტმასნილი, რომ ხელის მოკიდება მომინდა ეგრევე. ვისხედით, ვსაუბრობდით რაღაცეებზე, კარგად არც კი მახსოვს, რაზე, მაგრამ ძაან სასიამოვნო საღამო იყო და მერე წამოვედით გოგოები, ერთი კი მიკვირს, რატო არ გამოგვაცილეს, მაგრამ ტაქსი ხო მაინც უკვე გარეთ გველოდებოდა და სახლში როგორც მოვედი, ეგრევე დავწექი, შხაპის მიღებაც დამეზარა. დუდუ სახლში არ იყო და უჰ, ერთი რა, თორე იშვიათად არ მტოვებს მარტო და რატო მომეკითხა, უცებ არ ეთქვა, ნანკ, აქ ვარ და აქ, მალე მოვალ. ჩავწექი და დავიძინე. არაფერი მსიზმრებია, მშვიდად მეძინა და დილას მკვეთრმა შუქმა გამაღვიძა. ჩემი საძილე ნიღაბი მომაძრო და რაღაც არაადამიანური სახე ჰქონდა, ტანსაცმელს იხდიდა და ვუყურებდი, ვერ ვცნობდი. ჩემი ქმარი იყო თითქოს და არც იყო. სხვა დუდუ იყო და შემეშინდა უცებ, შემეშინდა და თურმე სულაც არ შემშინებია ტყუილად. გახდილი ჯინსის ჯიბიდან უცებ პრეზერვატივების კოლოფი ამოიღო და ჯერ იმას შეხედა და მერე ჩემკენ ისე გამოიხედა, რომ გული კინაღამ გამისკდა, გადახდილი საბანი ისევ გადავიფარე და მოვიკუნტე. მეგონა გავქრებოდი, ისე მეშინოდა. ასე არასდროს შემშინებია, დუდუსი კი არა, არაფრის არასდროს. მეგონა ხელს გამარტყამდა და სახე საბანში ჩავმალე, დარტყმა რომ ამეცილებინა, მაგრამ დამარტყა კი არა, უარესი ქნა, საბანი გადამაძრო და უკვე ის მეგონა ჩამომაგდებდა ლოგინიდან და ფეხით შემდგებოდა, ისეთი საშინელი სახე ჰქონდა, რომ ვერ წარმომედგინა ჩემი ქმრის სახეზე ასეთი გამომეტყველება. ყველაფრისთვის მოვემზადე, იმის გარდა, რაც მერე ქნა. ასე მეგონა, რომ ამ წლების განმავლობაში, აღარც ვუნდოდი უკვე. მეგონა, ჩემი გულცივობით და თამაშით საბოლოოდ გავუქრე ვნება, ის, რითიც მაწუხებდა თავიდანვე და იძულებული რომ ვიყავი, მომეთმინა, თავისი ნერწყვით რომ მისველებდა მუტელს და ეგონა, ჩემი სითხე იყო და რომ მთხრიდა თავის საშინელ პენისს, მეგონა ამან გაუარა, ამდენი უარის, ამდენი „თავის ტკივილის“, ამდენი „ცუდად ვარ“-ის ფონზე. მეგონა, აღარასდროს მოუნდებოდა ჩემთან სექსი, დაკმაყოფილდებოდა იმით, მისი ძმაკაცების თვალწინ როგორ დავდიოდი ლამაზი და ტანწერწეტა და ამით იამაყებდა, რა ცოლი მყავსო. ოჰ, როგორ არ მინდოდა, არასდროს შემხებოდა, საერთოდ არ მინდოდა არც ეს და არც არავინ შემხებოდა და ისე შემეხო, რომ მგონი ვერასდროს მოვინელებ ამ დამცირებას. საბანი ხო გადამაძრო და ხელი მკრა, ისე გადამატრიალა მუცელზე და სანამ აზრზე მოვიდოდი, ზედ დამაჯდა. მსუბუქი კი არ იყო ამხელა კაცი, ვერ გავინძერი, მინდოდა მეფართხალა მაინც და ესეც არ შემეძლო, იმხელა სიმძიმით მაწვა ზედ და უკვე მივხვდი, რას მიმზადებდა, რა მელოდა და ვერ მოვეშვი. რას მოვეშვებოდი, როგორც ადრე არ მინდოდა ხოლმე, არც ახლა მდომებია, მშრალი ვიყავი და ამ სიმშრალეში რომ შემიყო რეზინაწამოცმული ყლე, იქვე მოვკვებოდი, მეგონა. იქვე, აი პირველივე ტალჩოკზე დამარტყამდა რა ვიცი მე, წნევა, გული, რამე ჯანდაბა, მაგრამ არაფერი, გააგრძელა და სისხლად დავიღვარე, ზუსტად ვიცოდი, მენსტრუაცია არ მქონდა, მაგრამ მაინც, სისხლმდინარე ჭრილობაში მთხრიდა ყლეს და რაც უფრო მტკიოდა და ვკიოდი, მით უფრო ბედნიერი იყო, ბალიშში მქონდა თავი ჩარგული და ვერაფერს ვხედავდი, მაგრამ ვიცოდი, ასე იყო, კარგად ვიცნობდი, ძუნწს ამას და შურისმაძიებელს, არასდროს რომ არავის არაფერს შეარჩენდა. ასე არ შემარჩინა არაფერი არც მე და აღარც მინდა გახსენება, მერე რა მიქნა, გონი ნახევრად დაკარგული მქონდა, წამით შვება რომ ვიგრძენი და სად იყო შვება, ტრაკზე მომკიდა ორივე ხელი და აი, რომ იცი, რა გელის და ვერაფრით უწევ წინააღმდეგობას, ეგ მომენტი დამიდგა. განძრევის თავი არ მქონდა, ტრაკი რომ გამიწია და ან დასველებულიყო, ან ცოტა მომფერებოდა, ან რამე ექნა, ისე შემიყო ანუსში ყლე, არც არაფერზე უზრუნია. კი მივხვდი, რას ნიშნავდა ეს. არასდროს მიმიცია ანალური სექსის უფლება, ეგ კი არა, რო არ მინდოდა, სულ ვაგდებდი ხოლმე და სულ მეკიდა, გაქვავებული ყლით რომ იძინებდა, ნუ არ მინდოდა, და რა მექნა? საკუთარი თავისთვის როგორ დამეძალებინა და ამისთვის იძია შური, ამას კი ვხვდებოდი. ბოლო არ ქონდა ტკივილს, ვეღარც ვყვიროდი, ვეღარც ვინძრეოდი, ბალიში შევჭამე კბილებით და უცებ გამოიღო ყლე, უცებ შვება ვიგრძენი და ვიფიქრე, რომ იქნებ გაათავა ამ დედამოტყნულმა, იქნებ გაათავა, როგორც არა ერთხელ ადრე და თავი დამანება, მიწვა თავისთვის და ამ დღესაც გავუტარებდი, რა მექნა, სად წავსულიყავი და უცებ ისევ გადამიწია დუნდულები და ისევ შემიდო, ისე ბოლომდე, რომ მზის წნულში ვიგრძენი მისი წყეული ყლე, მისი მამაკაცობის დამპალი სიმბოლო. ღმერთო, რას მერჩოდი, რატომ დამსაჯე ასე. უფრო ცხელი იყო, კიდევ უფრო მტკივნეული და მივხვდი, რეზინიც მოეძრო და მე რომ არ ავმოძრავებულიყავი, ზურგზე ხელი დამაჭირა, ლოგინზე დამასრისა და ისე მტყნავდა, ეს დამპალი ეს, რამხელა ბოღმა ჰქონია გულში დამალული, რას მერჩოდა ასეთს. ტკივილის შეგრძნება მქონდა უკვე დაკარგული, როცა მივხვდი, რომ გაათავა, როცა ვიგრძენი, რომ რაღაც ცხელი მოხვდა ჩემს ორგანიზმში და სამწუხაროდ, არა მუცელში, რომ ბავშვი დამეტოვებინა ჩემთვის და კარგის ტრაკი მომეტყნა ამ ძუნწი ნაბიჭვრისთვის, მეზღვევინებინა, რაც მაწვალა მთელი ეს წლები, რაც მიჟმოტა და დამსვა მშიერი ცოლივით სახლში. განძრევის თავი აღარ მქონდა, ვეგდე ისე, მოტყნული, გაუპატიურებული, თუმცა ასეც ვგრძნობდი ხოლმე თავს ყოველთვის, როცა ამასთან სექსი მქონდა, არ მინდოდა, მაგრამ მაინც მქონდა, მჭირდებოდა, ჩაეთავებინა ჩემში და კმაყოფილი ყოფილიყო მეორე დილას. მაგრამ ეს არ იყო ის, რაც ყოველთვის. ჯერ კიდევ მისი თესლით მქონდა ტრაკი სავსე, ისევ რომ მტაცა მკლავებში ხელები და გადმომატრიალა და ისეთი სიძულვილი წავიკითხე მის სახეზე, სიტყვებიც რომ ვერ გამოხატავდა, მისივე სიტყვები: „ახლა მე ვიბანავებ და წავალ და რომ მოვალ, სახლში აღარ დამხვდე, შე ახვარო ქალო“. შე ახვარო ქალოო, ასე მითხრა.
