ნაწილი XLIX- მარიამი
მერამდენედ წამიყვანა ტანსაცმელების მაღაზიაში. თავიდან ვერ ვხვდებოდი, მე და დედას რატომ არ გვაძლევდა ფულს და არ გვიშვებდა მარტოებს. ეს სარაფანი არ მომწონს, ის შარვალი არ მომწონს, ეს სვიტრი გასუქებს და შეცემული ვიყავი რა, რანაირად შეიძლებოდა, რაიმეს მსუქნად გამოვეჩინე, ძვლები მეტყობოდა ისედაც. არ არსებობდა, მე რამე მომწონებოდა, მაგრამ მას არა და ეყიდა. მოთმინებით მელოდებოდა ხოლმე გასახდელიდან როდის გამოვიდოდი მორიგ კაბაში, შემომხედავდა და ან დამიქნევდა თავს და ან არა, შვილო, რას გევხარ და შევდიოდი ისევ უკან ცხვირჩამოშვებული. მოვდიოდით ხოლმე მერე მაღაზიიდან სახლში, ხან ის იყო კმაყოფილი და ძირითადად ასეც იყო, არ მომწონდა ეს მისი შერჩეული ბრჭყვიალებიანი კაბები და მოტკეცილი ზედები, ვერ ვხვდებოდი, რატომ ევასებოდა ჩემი ასე გაზმანვა და მივიდოდით სახლში, მიუყრიდა ხოლმე დედაჩემს ამ ჩვენს ნაყიდებს, გარეცხე ქალო, მაღაზიის ჭუჭყი არ მიედოს ჩვენს გოგოსო და შეიკეტებოდა მერე თავის კაბინეტში. მე და დედა ერთად ამოვალაგებდით პარკებს, მოხიკავდა ხოლმე და ისე გულმოდგინედ ასრულებდა მამაჩემის ბრძანებას, ლამის ტყავის ხელთათმანებიც სარეცხ მანქანაში შეეგდო და მაღალ ტემპერატურაზე გაერეცხა. სულ ასე იყო, ნებისმიერ ბრძანებას თუ თხოვნას ზედმიწევნით უსრულებდა, ვერ ვხვდებოდი რატომ. რამდენჯერ შემინიშნავს, არ მოწონდა, რასაც აკეთებდა, მაგრამ აკეთებდა და მიტყდებოდა მაგრად. მონასავით იყო, ხანდახან მეჩვენებოდა, სახის ნაკვთებს ვეღარ ვარჩევდი მის სახეზე და ძალიან მაფრთხობდა ეს მომენტი. ალბათ მაშინ, პირველი ასეთი მაღაზიებში პახოდიდან მოსული მივხვდი, რომ ასე ყოფნა არ მინდოდა, მამაჩემის მონობა არ მინდოდა, მით უფრო, მაგათი საძინებლიდან რომ ხმები გამოდიოდა, ეს არ მინდოდა აღარასდროს გამეგონა და რას წარმოვიდგენდი, იმ ერთ ძალიან უცნაურ და თან საშინელ ღამეს, როცა დედა თავის დაქალებთან წავიდა, სადაც ამ სადისტმა გაუშვა არც მაინცდამაინც ბევრი ჩხუბის მერე, ჩემს საძინებელში უარესები დატრიალდებოდა. უკვე მეძინა, კარის სახელურის ჩამოკვრის ხმა რომ გავიგე, ფხიზელი ძილი მაქვს, რა მეშველება ხვრენია კაცი რომ შემიყვარდეს, არ ვიცი და გამეღვიძა, მეთქი, მესიზმრება, თურმე არა, რა მესიზმრება, მიახლოვდებოდა რაღაც ლანდი და ის იყო, კივილის დაწყება გადავწყვიტე, პირზე ხელი ამაფარა, მარი მე ვარ ნუ გეშინიაო და რატომ დავიბადე ამხელა ცხოველის შვილი ასეთი სუსტი და სიფრიფანა, ცალი ხელი ეყო ჩემს გასაკავებლად, ნუ გეშინიაო და გადამხადა საბანი. როდის რა მცმია ძილისას, მაშინ რომ მცმოდა აბჯარი და კი არ გამხადა ტრუსიკი, წელზე შემომაწყვიტა და ეგრევე კლიტორი მომისრისა, მეთქი მამა, მამა, რას შვები, ამოვიხავლე ხელისგულით დახშული პირით და ხო შვილო, მამიკო ვარ შენი, დაწყნარდი, გაჩუმდი, მომენდე და ეს სიტყვა იყო და კლიტორს არ დასჯერდა და მუტელში შემიყო თითი, არ ვიცი, შეიძლება თითები, მანამდე არავის არაფერი უქნია მსგავსი და ვერ ვსაზღვრავდი, რა ხდებოდა ჩემში, ერთ თითს მიყოფნდა თუ ორს თუ ყლეს თუ დილდოს თუ რას, არ ვიცოდი, გონზე არ ვიყავი გაოგნებისგან და თან სხეული მღალატობდა, სიამოვნებდა თუ რა უნდოდა არ ვიცი, მაგრამ მეტკინა მერე, მეტკინა ყველაფერი, მუტელი მეტკინა, გული მეტკინა, სული მეტკინა და გონება მეტკინა, როცა მივხვდი მამაჩემმა მომტყნა თითებით და ქალიშვილობა დამაკარგვინა, გამოდენილ სისხლში ამეზილა ყველაფერი, ფეხებიც და ფიქრებიც და შუბლზე კოცნაც, მიყვარხარ მარიც, ყურში ჩაჩურჩულებული. წინა ღამეს არ მძინებია, ვმეცადინეობდი და კიდევ კარგი, უძილობამ თავისი ქნა და ამ ყველაფრის მერე ასე მგონია გახელილი თვალებით დამეძინა და დილას რომ გავიღვიძე, სიზმარი მინდოდა მგონებოდა ყველაფერი, მაგრამ არ იყო, მოტყნული ვიყავი. ის, რაც მინდოდა როდესმე ჩემს საყვარელ ადამიანთან ერთად განმეცადა, მომხდარი იყო უკვე, გასისხლულმა გავიღვიძე, ფეხებიც სისხლიანი მქონდა და ზეწარიც გასვრილი იყო. კიდევ კაი, დედაჩემი ჩემს ოთახში არ შემორბოდა ხოლმე დილაადრიან. ავდექი, ავკეცე თეთრეული და ახალი დავაგე, კიდევ კაი ამ ფერის თეთრეული ბევრი მქონდა, თორემ მანანა მოისაკლისებდა და რას იფიქრებდა, არც ვიცი და ეს ავკეცე, ჩანთაში ჩავტენე, სადმე გადავაგდებდი მერე და ყური მივუგდე, სახლში იყო თუ არა. არ იყო, სიმშვიდე იყო სახლში, როგორ მისი წასვლის მერე ჩამოდგებოდა ხოლმე, რომ არ ყვიროდა, მანანა ყავა დამისხი, მანანა პერანგი სად არის, მანანა ტუფლები რატოა გაუპრიალებელი, ნაბიჭვარი ეს, რეებს უკეთებდა დედაჩემს და ცალკე ეს ქალი, ეს მაგიჟებდა. მიდი რა დედა, ერთხელ მაინც დაუდექი მეთქი, რამდენჯერ ჩემთვის მიფიქრია და ნეტა ხმამაღლა მეთქვა, ნეტა დედაჩემის ნაცვლად მეჩხუბა, იქნებ მერე აღარ გაებედა, რაც გაბედა ჩემთან და დედას რეებს უკეთებდა, ასე მგონია, ისეთ საშინელ პოზებში ტყნავდა, რომ სტკენოდა და სპეციალურად არჩევდა ამ პოზებს, დედას ტკივილიანი კივილი უსწორდებოდა, სადისტს, ნაბიჭვარს. მამაჩემს.
