ნაწილი LIII – თათა
მაღაზიებში გამომყევიო, დამირეკა. მეთქი გოგო, რა დროს შოფინგია, დაიძინე ცოტა. დაიჟინა, დროზე ადე, წამოდიო და ავდექი, ამ სიცხეში როგორ მეზარებოდა გარეთ გასვლა, მაგრამ მარიამის გულისთვის გავიდოდი და გავედი. სახლიდან წამოვედიო, ეგრევე მომახალა, მანქანაში როგორც კი ჩამიჯდა, კარფურში წავიდეთ, სახლისთვის რაღაცები უნდა ვიყიდოო და დამცხა, უარესად დამცხა, ვიდრე გარეთ ცხელოდა. რამდენი ხანია ვოცნებობდი, რომ რომელიმეს ცალკე სახლი გვქონოდა, სადაც დავრჩებოდით ხოლმე, კინოებს ვუყურებდით, ლუდს მოვწრუპავდით, ვიქაქანებდით და მერე ისე დაგვეძინებოდა, რომ ერთერთი ჩვენგანი შუა ამბის მოყოლაში აღმოაჩენდა, რომ მეორეს მკვდარივით სძინავს და დილას წაუთაქებდა, სადამდე მოისმინე, რასაც გიყვებოდიო. მეთქი რა მოხდა, მარ. არაფერი უპასუხია, სახე გაუმეხდა და შევეშვი, მოუნდებოდა, მომიყვებოდა. ჩემი მტკიოდა და წავედი ჩემს ტკივილებში, მაკლდა თუ რა. ვის შევხვდი ამისთანას, ვერც ერთ ჩემს ტიპაჟში ვერ ჩავსვი, ხან ციოდა და ხან ისეთი ცხელი იყო, სათვალის კიდიდან გამოპარებული მზერით, მწვავდა ადგილზე და მადუღებდა და ვდუღდი და ვდუღვარ ახლაც. მასთან ერთად როცა ვიყავი, თვალის თვალში გაყრის მეშინოდა და მერიდებოდა, მეთქი არაფერი იფიქროს და როცა მასთან ახლოს არ ვიყავი, ის წამები მენანებოდა, თვალებში რომ არ მივჩერებოდი და არ ვკრეფდი მისგან სითბოებს, სიყვარულებს, ვნებებს და მოფერებებს და ჩახუტებებს და მისი ხელების ჩემს წელზე ჩაცურებებს და მის დაკუნთულ მკლავებზე ჩემი ფრჩხილების ნაზ დასმებს. აი, თითქოს ხვლიკწასმული სათვალე მეკეთა და ვხედავდი, რა უნდოდა ჩემგან, როგორ უნდოდა იქვე, იმ ბევრ ხალხში ჩავეკარი გულში და მოვეჭყლიტე, ძვლების ტკაცუნის ხმა გაეგონა ჩემი, ასეთს ვხედავდი და ხან მეგონა მეჩვენებოდა, ხანაც დარწმუნებული ვიყავი რომ არა, მეჩვენებოდა კი არა ცხადზე უცხადესს ვხედავდი. როგორ მივდიოდით ერთად სადღაც აღმართებზე, როგორ მისწრებდა, თავისი დიდი, კაცური ნაბიჯებით და როგორ ვეხვეწებოდი, მეთქი, ვატო, ნელა ცოტა, ასე არ შემიძლია, ასე არ შემიძლია გამოგყვე, ხელი შემომაშველე და რომ გამომიწოდებდა თავის უზარმარზარ მარჯვენას და ჩემი მტევანს მთლიანად ჩაბღუჯავდა თავის ხელში, მეგონებოდა მეორე კი არა მეშვიდე სუნთქვა გამეხსნა და ავყვებოდი, წავყვებოდი და სადღაც მიმიყვანდა, სადღაც მშვიდ, უმშვიდეს ადგილას. ამ შუა ქალაქში როგორ იპოვა ადგილი, სადაც ხმაური არაფრის ისმოდა და სუნთქვას რომ შევიკრავდი, მისი გულისცემის ხმა მესმოდა, ჯერ მშვიდი და მერე აჩქარებული და არ ვუსმენდი ამ ხმებს, თვალებში ვუყურებდი. მშვიდი იყო, ბუდასავით მშვიდი იყო. ან თამაშობდა ამ სიმშვიდეს, საკუთარ თავს ვერ აბიჯებდა, რომ აფეთქებულიყო და მცემოდა და დავეჭირე ხელში, აი ხელი კი არ მოეკიდა, ზუსტადაც რომ ხელში დავეჭირე, ხელებში, იმ თავის დაკუნთულ, ძლიერ ხელებში და ძალუმად მოეკიდა ხელი ჩემს კისერზე, თითები ჩაეჭირა და მივეწიე ტუჩებამდე, მის ლამაზ, სქელ, სექსუალურ ტუჩებამდე და დამკონებოდა, მშრალი ტუჩები დაედო ჩემს ტუჩებზე და მე ენა გამომეყო და ჯერ მისი ზედა ტუჩი დამესველებინა და მერე შემეყო შიგნით, უფრო შიგნით, ენა მეპოვა მისი და გადავკვანძოდი და დავღვრილიყავით ჩვენი სისველით, ჩვენი სიტკბოთი, იმდენ ხანს გვეკოცნა ერთმანეთი ტუჩებში, სანამ ორივეს ხელები არ შეიცნობდნენ ერთმანეთის სხეულებს, მე შენსას, სულო, შენს მკლავებს, ქვასავით მტკიცეს და შენს კისერს, ზურგს შენსას და ფრჩხილებით ჩამოხატულ კვალს ქვემოთ და მკერდს შენსას, ძუძუსთავებს, სათითაოდ დასაზელს და საკოცნელს და მოსაფერებელს და მუცელს შენსას, ჭიპს და ბოქვენს და ყლეს არ მივეკარები ჯერ, ძალიან რომ არ გაგაღიზიანო, ჯობს შენ დამისვა შენი დიდი და ლამაზი ხელები ზურგზე, დამიფარო მთელი ხერხემალი, წელზე შემომერტყა და ზევით ამიცურო ხელები და გზადაგზა ნეკნები რომ შემოგხვდება, თითები გადამაყოლო ზურგიდან მზის წნულამდე და მკერდამდე ახვიდე და თან მკოცნო ტუჩებში და თან ჩემი ძუძუები გედოს ხელში, მშვიდად ჯერ და მერე ვეღარ მშვიდად, მთლიანად ჩაგეტიოს ორივე ძუძუ ორთავ ხელში და რიტმულად დამისრისო და მეფერო და მომკლა ფერებისას, ტკბილო ჩემო.
