ნაწილი LX – მარიამი
მარტოს არაფრის კეთება შემეძლო. ასე ვცხოვრობდი აქამდე. აწი მომიწევდა, მაგრამ სანამ შევეჩვეოდი, მეთქი რატო არა, თათას დავურეკე. სახლი ცარიელი მქონდა, სიცარიელეში ვერ ვიცხოვრებდი, ფულიც მქონდა ოხრად და მეკიდა თან, მალე მინდოდა დამეხარჯა და თან ამ სიცხეში ფეხით რა ივლიდა. გამომიარა, ჩავჯექი მანქანაში და მეტყობოდა ალბათ სახეზე რაღაც, ჩამაცივდა თავიდან, რა გჭირს რა გჭირს. არ ვიყავი მზად მომეყოლა. ჩემთვის მაინც უნდა შემეფუთა ეს ამბავი რაიმენაირად და მერე ვიტყოდი და მოვყვებოდი. არაფერი მეთქი და შემეშვა ეგრევე. ეგრე ვიცოდით, როცა საჭირო იყო მაშინ ვყვებოდით და არ ვუტყნავდით ერთმანეთს ტვინებს. ყველაფრის მაღაზიაში წამყვა, თითქოს არ ეზარებოდა, განსაკუთრებით მესამე მაღაზიის მერე, ხო ვიცოდი, შოფინგი როგორ სძულდა, მაგრამ მაინც წამომყვა, ვუყვარდი და ყველაფერს გააკეთებდა ჩემთვის, ისევე, როგორც მე და ყველაფერი ვიყიდეთ, თეთრეული, ტანსაცმელი, ჭურჭელი, საჭმელი. რატომ მომინდა მზა საჭმელების სექციაში ოლივიეს ნაცვლად მჟავე კიტრი, გაროხი და მაიონეზი მეყიდა, არც კი ვიცოდი და ალბათ ოლივიეს სალათი გახდა ჩემი დამოუკიდებელი ცხოვრების სიმბოლო, კარტოფილის და კვერცხის მოსახარშად ჩადებისას რომ მივხვდი, იქვე სტაფილო მაკლდა და ჩემი ახალი სახლიდან ბოსტნეულის მაღაზიის საძებნად გავედი. აი, ეს სისულელე იყო დამოუკიდებლობა. ოლივიეს სალათი და მოსახარში სტაფილო. საკუთარი ხელით გაკეთებული და გავაკეთე. დედაჩემისას არაფრით ჩამოუვარდებოდა, პირიქით, მარილიც ჩემს გემოზე დავაყარე, ისე არა, თეფშში რომ მიხდებოდა მარილის და წიწაკის დამატება და გემრიელად ვჭამე მერე, ჩემს ახალ, პაწია სამზარეულოში ჩამოვჯექი, ჰობიტი გადავშალე და ისე, ვიკითხე და ვჭამე, ისე რომ არ ველოდი დაკივლებას, კიდე კითხულობ ჭამისას?! აკრძალულის გემოს გაგების მუღამი გამიჩნდა, ყველაფერი მინდოდა გამეკეთებინა, რაც აქამდე ღიად აკრძალული მქონდა, ჰოდა ავდექი და ღამის 11-ზე გამოვბოდიალდი სახლიდან. პარასკევი იყო, ჰოი საოცრებავ. შემეძლო კლუბში წავსულიყავი და მეცეკვა. მეცეკვა ბევრ ხალხთან ერთად, ხმამაღალ მუსიკაში, ისე არა, როგორც აქამდე მიცეკვია, ჩემს ოთახში და ზომიერად ხმააწეულ მუსიკაზე, რომ არავინ შემეწუხებინა. აქამდე მარტო ივენთებს რომ ვათვალიერებდი, ყველა ივენთზე Going-ს ვაძლევდი და ყველა ნოთიფიქეიშენს ვნახულობდი, ივენთამდე რა თრექებსაც დებდნენ, ყველაფერს ვუსმენდი თვალდახუჭული და წარმოვიდგენდი, რომ მეც იქ ვარ და ვცეკვავ და ივენთის მერე სამადლობელ პოსტებს ვკითხულობდი და იმას წარმოვიდგენდი, რომ რომელიმე პოსტის ავტორი მეც ვარ. რამდენჯერმე მართლა დავწერე ასეთი პოსტი, ვითომ მეც იქ ვიყავი. არადა რა ვიყავი, ღამე სახლში რომ არ მოვსულიყავი, მომკლავდა ის ნაბიჭვარი. მომკლავდა რა, არც ხმას აუწევდა და არც ხელს დამარტყამდა, მაგრამ საშინელ სახეს მიიღებდა, რისი დანახვაც მძულდა, ლექციებზე არ გამიშვებდა და თეთრს არ მომცემდა, თუ გამიშვებდა. ახვარი ეს. მისი საკუთრება ვეგონე და ამიტომაც ქნა ის, რაც ქნა. ფეხზე მეკიდა რა, ეგ უკვე ფეხზე მეკიდა. რასაც მინდოდა გავაკეთებდი და პლეხანოვიდან ყველაზე ახლოს ბასიანი იყო და იქ მივბოდიალდი. რაღაცნაირად მიჭირდა წარმოდგენა, რომ სტადიონის ქვეშ იმხელა სიცარიელე სივრცე იყო, რომ ვიცეკვებდი და ბრმად მივდიოდი, ლამის მთელ სტადიონს შემოვუარე, სანამ ადამიანებს დავინახავდი და ბოლოს დავინახე, ფული მივაწოდე და შევედი. ჩანთის გახსნა მომთხოვა, როგორც მერე აღმოჩნდა, ძალიან საყვარელმა ქალმა, ნახა, შედიო და დამაინტერესა, რის პოვნას აპირებდა, დანა და დეზადორიო. ახლაც ვფიქრობ, დეზადორი რომ მქონოდა, ვისთვის რა უნდა დამეშავებინა და არ მქონდა, კიდევ კარგი და შევედი და შევაბიჯე რაღაც სასწაულში. ბნელოდა და თან ნათელი იყო, ხმაური იყო და თვალებს რომ დავხუჭავდი, საოცარი სიმშვიდე დგებოდა, უამრავი ხალხი იყო და თან მარტოც ვიყავი და მხოლოდ ჩემთვის და თავისუფლება იყო, რამდენი თავისუფლება, უთვალავი. თითოეული ადამიანი ისე ირხეოდა და მოძრაობდა, როგორც თვითონ უსწორდებოდა და არა პარტნიორის მოძრაობებს მიდევნებულს უწევდა ცეკვა. არავინ გიყურებდა და არავინ გაკვირდებოდა, ვინ იყავი, რა იყავი, დილას რა გადაგხდა თავს, მამამ ხომ არ მოგტყნა და მეგონა სამოთხეში შევაბიჯე. დავხუჭე თვალი და მთლიანად მივენდე მუსიკას, ისე გავუშვი ჩემი სხეული, როგორც მას უნდოდა და საერთოდ არ მაინტერესებდა, ესთეტურად ვცეკვავდი თუ არა, მე ხომ მხოლოდ ჩემთვის ვცეკვავდი. დიდხანს ვიცეკვე, ბარში მივედი, ვოდკარედბული დავასხმევინე, ორჯერ თან და ვცეკვავდი თან და თან ვსვამდი, სიგარეტსაც ვეწეოდი თან, თავისუფლად, მეკიდა, ვინმე დამინახავდა და მამაჩემს ხომ არ ეტყოდა და თან ვცეკვავდი, მეგონა მოვკვდებოდი სიამოვნებისა და თავისუფლებისგან. უცებ წელზე ხელების მოხვევა ვიგრძენი და შევხტი ლამის. ვინ იყო, რატომ გადაწყვიტა ჩემთვის წელზე ხელები შემოეხვია და მოვტრიალდი უცებ და იმ წამში არ ვიცი, ვის და როგორის დანახვას ველოდი და რაც დავინახე, არ მომეწონა, უაზროდ გაკრეჭილი სახით და გამოვეცალე, სასწრაფოდ გამოვეცალე და ვეცადე, მკაცრი სახე მიმეღო. არ დამანება თავი და ბოლოს მკერდზე ჭიქიანი და სიგარეტიანი ხელები მივადე და შორს გავწიე, რაც შემეძლო და ნელნელა მოვშორდი. კიდევ კაი, არ გამომყოლია, ვერ გავუძლებდი, კიდევ ერთ ადამიანს ეძალადა ჩემზე ამ დღეს, მერე რა რომ მამაჩემი არ იყო.
