ნაწილი XIX – ქეთი
ვაფშე არ ჩამიბარებია პედაგოგიურზე იმიტომ, რომ სხვაგან ვერ ჩავაბარებდი. პროსტა სულ პატარაობიდან მევასება, ვიღაცეებს რაღაცეებს რომ ვასწავლი და ამიტომ ვიფიქრე, რომ იმენნა მასწი უნდა გავიჩითო, პატარა ბავშვები დავისვა და ვასწავლო რამე კარგი და საინტერესო. ნუ მათემატიკა ზოგს საინტერესოდ შეიძლება სულ არ ეჩვენებოდეს, მაგრამ ის ზოგი მკიდია, ზუსტი მეცნიერება კი არა, დასახულ მიზანთან მისასვლელი სხვადასხვა გზების ძებნის ხელოვნებაა. და ასე ვიარე და მოვხვდი ბოლოს ამ სკოლაში, მასწავლებლობის მაძიებლად მიმამაგრეს ნანუკას. რა მაგარი ვინმეა ეს ქალი. თან ლამაზია, თან ციფრებს ბრდღვნის. რატო ასწავლის სკოლაში, ვერ ვხვდები, ალბათ მაგასაც მასწავლებლობისადმი ვნება აქვს, სხვანაირად ვერ ვხსნი. საგამოცდო ნამუშევრები ერთად გავასწოროთო, იმ დღეს მითხრა და ავედი. დიდხანს შევრჩი, დაღლილები ვიყავით ორივე და მიხვდა, სახლში წასვლის გადაწყვეტილების მიღების, ტაქსის გამოძახების, მერე ტაქსისტის ტვინის ტყვნის და სახლში აბარგების თავი არ მექნებოდა და დამტოვა თავისთან. მაგარი იყო. ჩაი აადუღა, ცოტა კონიაკი ჩაასხა და ვლაპარაკობდით. ეგრე ყოფილა მართლა, ევასებოდა სწავლების პროცესი, აი ბავშვები რომ მისჩერებიან და მის თითოეულ სიტყვას და მოძრაობას ყლაპავენ. ჩემზე ცოტა დიდი მე აღმოჩნდა და მაგრად გამისწორდა. თან ისეც მომწონდა, ხო თითქოს სკოლის მასწავლებლის მკაცრი დრესკოდით დადიოდა, არც ისე მოკლე კაბა, მარა ეს მუხლები რომ უჩანდა სანახევროდ, სულ დაზაგრული და ფორმაში. ქუსლებზე და ეს თხელი პერანგები, ლიფის ზონარს რომ დალანდავდი და ოდნავ ჩახსნილი საკინძით. დიდი მკერდი არ ჰქონდა, მაგრამ აი რაღაცნაირად კოხტა, ძალიან ლამაზი. ერთი სიამოვნება იყო მისი ყურებაც და მასთან კონტაქტიც. ჩემი იდეალური მასწი იყო, ნეტა ეგეთებს ესწავლებინათ ჩემთვის თავის დროს, უფრო მეტი საგანი მეყვარებოდა და მეცოდინებოდა. რომელი საათი იყო, დაძინება რომ გადავწყვიტეთ, არ მახსოვს, კონიაკიანმა ჩაიმაც თავისი ქნა, თითქოს ხო არაფერი, მაგრამ გრადუსი მოაქვს. აბაზანაში შევალ-თქო, ვთხოვე, არ შემიძლია უბანავებელს დაძინება და გავარდა, პირსახოცი, ხალათი, ყველაფერი მომიტანა და შემიშვა შხაპში. შუა ბანაობაში ვიყავი, უცებ კარი რომ შემოაღო, კი არაფერი ჩანდა დაორთლილი კაბინიდან, მაგრამ მაინც მოვკარი ოდნავ ღიად დატოვებული კარიდან, თხელი ხალათი ეცვა, ლამის გამჭვირვალე და წითელი ლიფი და ტრუსიკი და ისეთი ლამაზი იყო, შხაპის კედელს მივეყუდე. რას ვგრძნობდი იმ წუთში, მე თვითონაც ვერ ვხვდებოდი. უცებ წამომიარა გიჟურმა სურვილმა, გამეღო კაბინის კარი და ასეთი შიშველი და სველი დავნახვებოდი და რა იქნებოდა მერე, მეკიდა, მაგრამ შევიკავე თავი. ეს ხომ მაინც ის ნანუკა იყო, ჩემი მკაცრ კაბაში და პერანგში გამოწყობილი ხელმძღვანელი. ხელის კანკალით მოვამთავრე ფეხების გაპარსვა, ორ ადგილას გამეჭრა კიდეც კანი და გამოვძვერი ცხელი წყლიდან. მოკლე, საყვარელი ხალათი მათხოვა, დავსუნე უნებურად, სისუფთავის სუნი ასდიოდა, როგორც ყველაფერს მის სახლში, ძალიან კოპწიად ცხოვრობდა. ჩავიცვი ეს ხალათი და კაი ხანს სარკეში ვუყურე ჩემს თავს. რაღაც მინდოდა, რაღაც უფრო მეტი, ვიდრე ნანუკას შხაპში ბანაობა და ვერ ვხვდებოდი რა მინდოდა. უფრო სწორად, ვხვდებოდი, მაგრამ ჩემს თავთან თქმის და გაფიქრებისაც კი მეშინოდა. მეთქი ახლა გავალ, დავწვები და ნეტა შემოვიდეს. აი ეს მინდოდა. მერე რა იქნებოდა, მეკიდა ყველაფერი. ხვალ რა იქნებოდა სკოლაში, როგორ შემხვდებოდა დერეფანში და რას მეტყოდა და როგორ შემომხედავდა, ეგეც მეკიდა. გავედი ჩემს ოთახში, რომელზეც მიმითითა და ვიწექი ღია თვალებით, ხალათიც არ გამიხდია. არ მიყვარს ჩაცმულს ძილი, რამდენი ხანია ტრუსიკის მეტი არაფერი მაცვია ძილისას, ზამთარშიც კი, მაგრამ ამის ფუმფულა ხალათს ვერ ველეოდი. როგორი შესალევი იყო. სისუფთავესთან ერთად, ოდნავ მისი სურნელიც ასდიოდა.
