ნაწილი XVI – ლიკუნა
მოულოდნელად დამადგა თავზე, წამოვედი იქიდან და ვაფშე, ლუკასგანაცო. მომახალა, როგორც სჩვეოდა, გაუფრთხილებლად და პირდაპირ. ასე მგონია, მაგ მომენტში ამიდგა პირველად ამ გოგოზე. უკვე მოხარშული ჰქონდა მთელი ამბავი, გზაში იფიქრა ეტყობა და დაალაგა ყველაფერი თაროებზე თავის გემოზე. თავისუფლების სუნი ჰქონდა, ნამგზავრი, დაღლილ-გაოფლილი იყო, მაგრამ თავისუფლებას აფრქვევდა. ასე მეგონა ჩემი ნანუკა დამიბრუნდა, ჩემი სკოლის პადრუგა, გიჟი და გადარეული, როგორიც მაშინ იყო. შენთან დავრჩები, სანამ არ ჩამოეთრევა და სახლის გასაღებს აქ არ დადებსო და დარჩა და მერე ერთად წავედით დასასვენებლად, თბილისში რა გაგვაძლებინებდა. მოვკიდეთ ნიკუშას ხელი და წყნეთში ავედით, ჩვენთვის მშვიდად, გოგოები და ჩემი პატარა ბიჭი. რაღა პატარა იყო, მარა ჩემთვის როდის გაიზრდება, არც კი ვიცი. ოროთახიან ბინაზე უკეთესი ვეღარაფერი ვიშოვეთ გაქანებულ სეზონზე და ერთად გვეძინა მე და ნანუკას და გვეძინა ნაკლებად, იმას ეძინა ხოლმე და მე მეღვიძა და ერთ სული მქონდა, ხელი გადამეცურებინა მეზობელ საბანში. ვერ ვბედავდი და ვიყოფდი მერე ხელს და ვმასტურბირებდი, თითქოს ნანუკას ფუჩუში მქონდა ხელი, ისე და მის ძუძუებს ვსრესდი, ტკივილამდე და ყვირილამდე და ლამის ვილურჯებდი ხოლმე, ისე ვისრესდი. კიდევ კაი, ღრმა ძილი იცის და არ ეღვიძებოდა, რას იფიქრებდა, არც კი ვიცი. როდესმე უნდა გავბედო, აღარ შემიძლია ამის მარტო ყურება, ხელი მინდა მოვკიდო და ვეფერო, ამ თავისი გოგოშკასავით კანზე. რა გენი აქვს, სკოლის მერე დიდად კი არ გაზრდილა, თვალები დაუჭკვიანდა მარტო, თორე ისე ნაოჭი ამას არ ეტყობა და ფორმები ამას არ შეცვლია, ბედნიერს.
