ნაწილი XXV – სოფო
ვეღარ გავიგე რა. შეეშვა თუ რას ფიქრობს რეზიზე. აღარ ახსენებს, ფაქტია, თავის ახალ სამსახურზე მიყვება სულ. შეპყრობილივით არის ამ ახალი პონტით, ჩვენი ძველი ამბების მოგონებაც კი აღარ უსწორდება. და იქნებ ეს კაიც იყოს? კაი ჩემთვის, რა თქმა უნდა. იქნებ ახლა მაინც მოიხედოს ამ ბიჭმა ჩემკენ, როცა მიხვდება, რომ ქეთის სულ ცალ ფეხზე ჰკიდია და მე აგერ ვარ, პირველი კურსიდან ვუყურებ და რა მექნა, დამასწრეს და ვიჯექი ხოლმე აბესალომ და ეთერიში მურმანის ეკალივით. რა მექნა, ქეთის უჩემოდ არ შეეძლო და არც მე შემეძლო, რეზის ნახვაზე უარი მეთქვა. მერე რა, რომ ჩემს გვერდში არ იყო, მაგიდის მეორე მხარეს იჯდა ხოლმე, ქეთისთან და ხელი მის წელზე ჰქონდა მოხვეული და თვალებშიც მას შესციცინებდა, მაგრამ მეც ხომ მიყურებდა ხოლმე. მაშინ ესეც მკმაროდა, რომ ერთ სივრცეში ვყოფილიყავით, ჩვენი ყავის და ნამცხვრის ანგარიში ერთ ქვითარში მოსულიყო და კაფედან რომ გამოვდიოდით, ჯერ ხო ქეთის გაატარებდა და მერე ახსენდებოდა, რომ მეც გოგო ვარ და შეყოვნდებოდა ხოლმე და ამ დროს ან თითქოს წავბორძიკდებოდი ან შევყოვნდებოდი უბრალოდ და მეხებოდა და ამაზე ვათავებდი. მისი სიახლოვე, ფიზიკური სიახლოვე მყოფნიდა იმისთვის, რომ სახლში მისული გავწოლილიყავი ჩემს ლოგინზე და დამენძრია რეზიზე ფიქრში, ჩამეყო ხელი ჩემს ფუჩუში, თითქოს რეზის თითი იყო და მოვფერებოდი ჩემს თავს, კიარადა რეზი მომფერებოდა, ჩაეყო ხელი ჩემს მუტელში, ვესრისე გემრიელად და მერე შიგნითაც შეეყო თითები და ემოძრავა და მერე თავისი დიდი და ლამაზი ყლით შემოსულიყო ჩემში. ვიცი, რომ ესეთი ჰქონდა. ქეთი მიყვებოდა. რომ უდებდა ღრმად და ამას მუცელზე ხელი ედო და ხელისგულზე რეზის ყლეს გრძნობდა ხოლმე, ამას მიყვებოდა და ამას ვგრძნობდი მეც, რომ ჩემშია, შემოდის, გადის და ისევ შემოდის და მეც ვგრძნობ ჩემს ხელისგულზე. ჩემს რეზის ვგრძნობ. როგორ მიყვარს.
