ნაწილი XXXVI – დაჯი
ნეტავ როდის მოსაღამოვდებოდა. ასე მეგონა, საათს გირები ჩააბეს და აღარ მოძრაობდა. სამინისტროში დავრეკე, საქმეები გამომიჩნდა და დღეს ვეღარ დავბრუნდები მეთქი და სახლში ავედი. ისე ვემზადებოდი, თითქოს პირველი პაემანი მქონდა 16 წლისას. იქნებ სახლში სულ არ ამომყოლოდა, მაგრამ რომ ამომყოლოდა… და თითქმის დარწმუნებული ვიყავი, ასეც იქნებოდა. ისეთები მომიყვა, ღია იყო, ძალიან ღია და თავისუფალი გოგო იყო, უფრო მეტადაც, ვიდრე თავიდან მეგონა. ნეტავ ასეთი გულახდილია ყველასთან? იქნებ არ იყოს. არ წაადგება ცხოვრებაში. სახლი ლაითად მივალაგე, მაინც არ მინდოდა ეგრძნო, რომ განსაკუთრებულად ველოდი, ან არ დაკომპლექსებულიყო ან ზედმეტი არ ეფიქრა, არ ვიცნობდი მაინც. მერე მარკეტში ჩავედი და ცოტ-ცოტა ყველაფერი ვიყიდე, სალათებიც, ხორცებიც, შამპანურიც და კონიაკიც. ლუდიც ვიყიდე, იქნებ მონდომებოდა. პიცა რომ არ უყვარდა, მივხვდი, რას გამომაპარებდა, არც უჭამია თითქმის. ეგეც დამევასა, პირველივე თემაზე რომ არ გაჭერდა და მიხვდა, უაზრობა იქნებოდა კამათით დაგვეწყო ყველაფერი. დავჯექი მერე და სცენარების ხატვა დავიწყე, რა შეიძლებოდა მომხდარიყო ან არ მომხდარიყო. მკრთალი გოგო იყო, უფერული კი არა, ქერა, აშკარად საკუთარი ძალიან ღია, თითქმის თეთრი ქერა თმით, კანზე ძარღვები ეტყობოდა, ისეთი გამჭვირვალე იყო, გამხდარი და ნაზი და არ ვიცი, საიდან ჰქონდა ასეთი გიჟურად ვნებიანი თვალები, თეთრ სახეზე მოულოდნელად მუქი და დიდი თვალები. ვიცოდი უკვე, თამამად იქნებოდა, ოღონდ სცენარი ვერაფრით დავალაგე თავში, არც ერთი მოფიქრებული რეალობასთან მიახლოებულს არ ჰგავდა, ან ძალიან ფილმის სცენარი გამომდიოდა, ან რაღაც ბავშვობა. შევეშვი მერე და პორნო ჩავრთე, მინდოდა მემასტურბირა, სანამ გავიდოდი, რომ როგორმე თავი შემეკავებინა და ეგრევე არ ვცემოდი, სახლში შემოვიყვანდი თუ არა. ძალიან მინდოდა ძალიან. ამ ჩემს ახალ თავისუფლებასთან ერთად პორნოები მაინც ვერ დავამუღამე, მარტო მაშინ ვუყურებ, მალე გათავება რომ მინდა, იოლად მოდის ხოლმე. ლესბი წყვილი ავირჩიე, ძალიან ლამაზები იყვნენ, ფერადკანიანი და ამასავით ფერმკთალი, ნაზი გოგონა. მეორე დომინანტობდა, მოქცეული ჰყავდა თავის მუქ, თლილ ხელებში ეს ჩემი გოგო და რაღაც სასწაულებს უკეთებდა, ჯერ ხომ გალოკა მთლიანად, მერე თან ორივე თითი შეუყო ფუჩუში და თან კლიტორს უწვალებდა და იკლაკნებოდა ქერა თოჯინა მის შეუბრალებელ ხელებში და მეც ისე უცებ გავათავე, არც არაფრის მიხმარება დამჭირვებია, მარტო კლიტორზე მოფერებით. ასე იშვიათად გამომდის, თითიც უნდა მივიხმარო ხოლმე და რამე შესაბამისი თუ ვერ ვიპოვე იქვე, ტუში ყოველთვის მიგდია ჩანთაში. ახლა კი ისეთი სველი ვიყავი, მარტო ამ გოგოზე ფიქრით ვიყავი სველი. მარიამი რომ ჰქვია თან, თითქოს როგორი უცოდველი სახელი. მარი-მეთქი და გამისწორა, არა მარიამიო. სახლში ეძახიან მარის და არ უყვარს, საკუთარ თავს მარიამი თვითონ დაარქვა. მარიამა უნდა დავუძახო, ასე უხდება. ჩემი მარიამა იქნება, ჩემი პაწია გოგონა. არ დამაგვიანდეს მეთქი, ვერ ვიტან დაგვიანებას, შხაპში შევვარდი, მაინც ნაჩქარევად მომივიდა თავის მოწესრიგება, მაგრამ ამას მარტო მე ვხვდებოდი, სხვა ვერა და გავედი გარეთ. საგნებს და ადამიანებს არარეალური სახეები ჰქონდათ, გამოკვეთილი მხოლოდ ჩემი მანქანა იყო, ჩემი საყვარელი, ჩემი კაცი, ჩემი იმედი. კიდევ კარგი, პიკის საათი გადავლილი იყო, საწყალი ჩემი მარიამა, გვიანამდე მუშაობდა, თორემ ავლეწავდი ვინმეს უეჭველად. რა თქმა უნდა, ადრე მივედი. აღარ დამიცდია 8 საათისთვის, ეგრევე დავურეკე, მოვედი, გელოდები მეთქი, ეცადა მასაც ისეთი მოუთმენლობით, როგორც მე ვცქმუტავდი, ამხელა ქალი.
