ნაწილი LIV – ვატო
ეს გოგო. სულ არ ვფიქრობდი. სად მეცალა. სად მეცალა ვიღაც გოგოსთვის. და ვიღაც კი არა. პირველად რომ ვნახე, ქარში, თმა რომ უფრიალებდა, ეს მისი გრძელი თმის ფრიალი და მოკლე კაბის ქარისგან შეტეხილი სილუეტი ჩამრჩა და ვფიქრობდი, სად ვნახო კიდევ, სად ვნახო დამშვიდებული სახით, ბუნებრივით და ნეტა როგორია და ვნახე. იჯდა ჩემ პირდაპირ და იცინოდა რაღაცეებზე, ჩემს მოყოლილებზეც იცინოდა და რაღაცნაირი იყო, სუფთა იყო და თავისუფალი იყო და მიზიდავდა და რა მექნა, არ ვიცოდი. ავმდგარიყავი, მდუმარედ მომეკიდა ხელი, წამეყვანა და მომებრუნებინა ჩემკენ სადმე ბნელ კუთხეში და დავკონებოდი ტუჩებზე თუ მეყურებინა კიდევ დიდხანს, სანამ იცინებდა ჩემს მოყოლილზე, ჩამომყვებოდა, დამამუღამდა თავისით და ტუჩი მოვკვნიტე და ასე ვქენი და ჩამომყვა, მიყურებდა ხოლმე ალმაცერად, ვითომ იქ სულაც არ ვიყავი და ისეთი სიცხე მოყვებოდა მის მზერას, თვალებში რომ შემოეხედა პირდაპირ, დამწვავდა ალბათ და არ მიყურებდა, კიდევ კარგი და ასე ალმაცერად ვცვლიდით მზერებს და როგორ მინდოდა, როგორ, ეს შავგვრემანი, თხელი, ბუმბულივით გოგო, თან რომ წვრილი იყო და თან ხორციანიც, წელი რომ ჰქონდა ბეჭედივით და ფეხები თხელი, სწორი, ჩამოქნილი. როგორ მინდოდა ხელი მომეკიდა მუხლზე და ამეცურებინა ზევით, თან კანზე ხელი მომეჭირა, სრიალა კანზე და გაჩუმებულიყო და მოეპყრო მზერა ჩემს ხელზე, რას ვიზამდი. რას ვიზამდი და რას და არ ვიჩქარებდი. აქ არ მყავდა? ჩემთან, ჩემს ტერიტორიაზე, ჩემს სივრცეში მყავდა ეს გოგო და როგორც მინდოდა, ისე მოვსრისავდი და ისე მოვეფერებოდი და მიყურებდა და მზად იყო თითქოს მივეღე, როგორიც ვიქნებოდი, უხეში ვიქნებოდი თუ ნაზი და უცებ ავაძრობდი მაისურს და ძუძუებს დავუკბენდი თუ ხელს ჩავჭიდებდი, აივანზე გავიდოდით, სკამს დავუდგამდი, წვენს მივაწვდიდი და ვილაპარაკებდით ბევრს, ძალიან ბევრს, მომიყვებოდა თავის ამბებს, მეც მოვუყვებოდი, რატომ არ ვიცი, მაგრამ მოვუყვებოდი, მენდომებოდა, გამისწორდებოდა როგორც მისმენდა, ყურადღებისგან გაფართოებული თვალებით და ყველაფერს გაიგებდა, ვაჰ, ყველაფერს, რომ ვერ გაუგია ბევრს და მერე ადგებოდა მდუმარედ, წამომაყენებდა და მიმაკრავდა აივნის მოაჯირს. ჩემს ხელებს წელზე მოიხვევდა და თავისას კისერზე შემომაჭდობდა და ჩამეკრობოდა გულში ძალიან მაგრად, ძალიან ახლოს, ძალიან ტკბილად და ასე მეგონებოდა ღმერთი არსებობს, თუ სადმე არსებობს, აქაა ახლა, ჩემთანაა და ჩემთან კი არა, ჩვენთანაა და ჩაგიკრავ გოგონავ გულში, ძალიან მაგრად, ისე მაგრად, რომ შენი ნეკნები ვიგრძნო ხელებში და შენი ძვალიც ვიგრძნო და ხორციც და შემოხვიდე ჩემს სხეულში მთლიანად, ჩემს მონატრებულ სხეულში შემოხვიდე და გამავსო, სხეულის ყოველ ნაკუწზე შემეხო, სახეზეც შემეხო, შუბლი დამიკოცნო და სახეზე ჩამომისვა თითები, ტკბილო გოგონავ ჩემო და თითებს ენა ჩამოაყოლო, კისერი ამილოკო და ჩამომყვე ნელნელა ქვემოთ, შენს ტკბილ, სველ, ხაოიან ენას წინ შენი თითები უძღვოდეს და ჯერ ორივე ხელით ჩემი ძუძუსთავები იპოვნო და ერთ რიტმში მეფერო და მაგიჟო და მერე ჯერ მარცხენა ძუძუსკენ დაიხარო და ენა აუსვა, ისე აუსვა რომ ძუძუ კი არა, ყლე ამიდგეს ბოლომდე და გელოდო, სანამ ჩამოაღწევ, შე საძაგელო, შე ტკბილო, როგორც ცდილობ სიამოვნება გამიხანგრძლივო, გამიწელო დროსა და სივრცეში და ასე მგონია, სადღაც სხვაგან ვარ, სადღაც სხვა სამყაროში ვწევარ და შენი ენა დამდის ზედ, შენი თითები დამდიან და არ მეგონა, ამდენს თუ ვგრძნობდი, აღარ მეგონა და რა სასწაული აღმოჩნდი, გოგონავ.
