ნაწილი LVII – თათა
ჯერ განუცდელ გრძნობებს მიჩენდა ეს ბიჭი. ეს კაცი. ისეთი რამეები მინდებოდა, რაც არ მომდომებია არასდროს არავისთან და არც კი მიფიქრია, რომ როდესმე მომინდებოდა და ვინმესთან გავაკეთებდი. ჩემი კაცი იყო. არ მინდოდა ეს შემოინახე სიურპრიზები და დღეში თითო გამოუზოგე. მომინდა, მთელი ჩემი სექსუალობით დავტყდომოდი თავს და რაც იქნებოდა, იქნებოდა. ისე მინდოდა ეს ბიჭი, ისე, რომ მისი ჩემში შეგრძნების მოლოდინს ვიხანგრძლივებდი და მინდოდა იმდენი სპერმა დაგროვებოდა ჩემთვის, რომ დიდხანს ვერ დაეხარჯა. ლოგინზე მიბმული კი მყავდა და მთელი სხეულიც გასინჯული და მისი გემოებით სავსე გადავჯექი ლოგინის პირდაპირ მდგარ სავარძელზე და თან თვალებში ვუყურებდი და თან ფუჩუში ჩავიყავი ხელი. ვუყურებდი და ასე მეგონა, ის ჩემი მაისურით მიბმული მარჯვენა ხელი მოძრაობდა ჩემში, ისე აზელილ-დაზელილები ვიყავით უკვე ერთმანეთში. თან ჩემს თავს ვეფერებოდი მისი ხელებით, ფუჩუშიც მისი ხელი მქონდა და სხეულზეც, ძუძუებზე, წელზე, მუცელზე მისი ხელები დამისრიალებდა და თან ვუყურებდი, როგორც იწვა, როგორ იწვა მიბმული და როგორ ბორგავდა, როგორი ამდგარი ჰქონდა ყლე და ამის მაცქერალმა ძალიან მალე გავათავე, ბოლოს უკვე ვეღარც ვუყურებდი, აღარც მჭირდებოდა, ისე მედგა თვალწინ მისი სახება, მისი თვალები, მისი თითები, მისი კანი მეხებოდა ყველგან, მთელ სხეულზე და თვალების გახელის თავიც აღარ მქონდა რომ გავათავე, მასთან, ვატოსთან, ჩემს ბიჭთან, ჩემს კაცთან და თვალი რომ გავახილე, მივხვდი, ჩემი განცდები და შეგრძნებები ნახევარიც არ იყო, რაც მასთან ერთად მელოდა და მივუჯექი გვერდით, მივეკარი და ხელები დავუსვი გულმკერდზე, ფართო და ლამაზ გულმკერდზე, ტატუზე ჩამოვუსვი თითები და ენაც, როგორ მომწონდა ეს მისი ფრინველი, ფრთაგაშლილი, თავისუფალი, როგორიც მე ვხდებოდი მასთან, ვხდებოდი რა, გავხდებოდი და გავხდი კიდეც უკვე და თავისუფლებას ხომ საზღვრები არ აქვს და მახსოვდა მისი შარვლის ოდნავ გამობრეცილი ჯიბე, მარკეტში რომ გადავიდა, წვენების, ჩიპსების და სიგარეტების საყიდლად და მეთქი, უეჭველად რეზინებს ჩაიტენიდა იმ ჯიბეში და ვიპოვე შარვალი და ზუსტადაც, იმ მარჯვენა უკანა ჯიბეში ედო კოლოფი. ნელა, სიამოვნების მოლოდინით ამოვიღე ერთი ცალი, ტუჩი მოვიკვნიტე ჯერ და ისე ჩავუხიე კიდე და მეთქი, ჯერ ასე გაგიკეთებ მინეტს, ჩემო ძვირფასო, ჩერეზ რეზინი, მოლოდინს დაგიტოვებ, რას გიზამდი რეზინის გარეშე და რამხელა ყლე ქონდა, ვერ ჩამოვატიე პირი და თითები მივახმარე, გრძელი ფრჩხილები მქონდა და მეთქი არაფერი ვატკინო, ვფრთხილობდი, ეღიმებოდა, რომ ავხედავდი ამ ჩემს სიცოცხლეს, ამ ჩემს ბიჭს და ვლოკე ეს მის ყლეზე წამოცმული რეზინა და ჩავაცვი ბოლომდე და დავაჯექი ზედ, კრუნჩხვამ გადაუარა, ჩემში როგორც კი შემოვიდა და ვიგრძენი უნდა გამეთავისუფლებინა, ეს უკვე უკიდურესი სისასტიკე იქნებოდა და მაგრამ, ბარემ ბოლომდე და მერე მივცემ უფლებას, რაც უნდა, ის მიქნას. დავაჯექი და მოვტყანი. როგორც მე მინდოდა, ისე ვიხტუნავე მის ყლეზე, იმ ტემპით და იმ გრძნობით, როგორც მინდოდა, შანთივით დამიდიოდა შიგანში მისი ყლე და კი არ დამიდიოდა, დადიოდა, ტანი ხომ თავისუფალი ჰქონდა და ჩამოვაწექი მკერზე, დავეკარი, ხელებით მისი სახე, მისი თავი ჩავიკარი და მივენდე მთლიანად და ისე მომტყნა, წარმოდგენაც გამიჭირდა, თავისუფლად რომ ყოფილიყო რას იზამდა. ვერ გავუძელი ამ ფიქრს და წამოვიწიე და ავჩქარდი და ერთად გავათავეთ, რა სასწაული იყო, ისეთივე სასწაული იყო, როგორიც მსოფლიოში ყველა წყვილის ვითომ ერთად გათავება რომ სინამდვილე ყოფილიყო და ეს იყო, მართლა იყო, ერთად გადაგვიარა სრული სიგიჟის ტალღამ და დავაწექი მკერდზე ჯერ კიდევ კონვულსიებში მბორგავი და მივხვდი, რომ რა მინდოდა ახლა, რა და მისი ხელები ჩემს ტანზე და როგორღაც შევძელი, შევძელი და გავუხსენი ჯერ მარჯვენა ხელი, ჩემი მაისურით დაბმული და მეორე ხელი თვითონ გაიხსნა, მოიგლიჯა ის ბალიშის პირი და ინსტინქტური რეაქცია მქონდა, რომ აი ახლა მატკენს, სამაგიეროს გადამიხდის, მაგრამ არ ქნა. მომეხვია ორივე ხელით, გულში ჩამიკრა, ჩამიხუტა და ჩამტია მთელ სხეულში, ასე მეგონა აღარ ვჩანდი, ასე მეგონა მთლიანად მასში ვიყავი, ერთმანეთში ვიყავით მთლიანად.
