ნაწილი IV – დათო
ვიდექით რა, რა დღე იყო არც მახსოვს, ჩვენთვის რა არის დღეები, ერთია და იგივე სულ. ვდგავართ, წვიმს – ხიდს ვეფარებით, მზეა, მაინც ხიდს ვეფარებით, თუ არც მზეა და არც წვიმს, გამოვიშლებით და გავამწკრივებთ ტროტუარზე ჩვენს ფირნიშებს, მალიარი, კანალიზატორი, სვარკა. იმ დღესაც ვიდექით და უცებ შეუნელა თეთრმა ბაყაყა რავ ჩეტირემ, ცოტა შელახულმა, მარა ვიდზეა მაინც და მზის სათვალეებიანი ნაშა ზის საჭესთან, იყურება, ალბათ რაღაცნაირად იყურებოდა, ამას ახლა ვფიქრობ, თორე მაშინ კლიენტზე ვიყავი დახარბებული და ოღონდ ეს დღე უკლიენტოდ არ გამატარებინო მეთქი ღმერთო, ამას ვიხვეწებოდი, სახლში ცოტა მაყუთი მიმატანინე, ჩემი გოგო რომ გავახარო რამე საჩუქრით და ჩემს ლანას რამე პროდუქტი მივუტანო, გემრიელად გვაჭამოს ყველას, მაგას შემოვევლე. ჰოდა შეუნელა და გვიყურებს, მეთქი რა უნდა, მერე უცებ მიაჭირა გაზს და ისე მიაყენა ტროტუართან, სანტიმეტრი დარჩა მანქანას და ტროტუარს შორის, მე ვიყო გარეთ და გაჩერდა. გვიყურებს ისევ და გადმოვიდა მერე. ქალია რა, პატარა, მინიატურული, თეთრი მაიკა აცვია და რაღაც ფრიალა კაბა, თან ცოტა ქარია და უფრიალებს, ბლინ. ის სულ არ მიფიქრია, რაც მერე მოხდა, მარა მაინც ცუდად გავხდი, ვახ რა ვქნა, ვგიჟდები ქალების ფეხებზე, თხელი ფეხი რომ აქვთ და აიესეთი ფრიალა კაბები აცვიათ და აუფრიალდებათ მუხლს ზემოთ, ვითომ შემთხვევით. გვიყურებს და ბიჭებო, ავეჯი მაქვს გადასაადგილებელი, არც ვიცი, სწორად თუ მოვედი, ვინმე ხომ არ მომეხმარებითო? რა გინდა თქვა? ვდგავართ, კლიენტს ველოდებით, კლიენტს რა, მაყუთს ველოდებით და ვიღაც დამა ქალი მოდის და ასეთ ყლეობას ითხოვს, მალიარი ვარ, პროფესიონალი, ჩემი შეღებილია ნახევარი ქალაქის ბინები, მარა რას არ წავყვებოდი, ჯანი არ მაკლია და ღონე და მაყუთი მინდა მოვხიო საღამოსთვის. ჯანო წამოვიდა კიდევ, ქალბატონო აბა რას ვიზამთ, როგორ არ მოგეხმარებითო და გადაძვრა უკანა სკამზე, ძლივს შეეტია ეგ ამბალი ეგა, რამხელაა, ხანდახან მგონია, მუშტი რომ დააჭედოს ვინმეს, ჩაალურსმავს ასფალტში და წავედით. დაჯდა საჭესთან, რაღაცნაირად გემრიელად მოირგო სკამიც და საჭეც, ცოტა გადაიხარა, მარჯვენა ხელი საჭეს მოკიდა ზემოდან და ძუძუებით ოდნავ შეეხო, ბეემვეშნიკი მძღოლივით დაჯდა იმენნა და წავედით. რა გვაქვს გადასაზიდიო, ჯანომ კითხა და ავეჯიო, რაღაცეების გადაყრა მინდა, დანარჩენის გადაადგილებაო და ჩუმად იყო მთელი გზა, ხანდახან კი გადმოგვხედავდა ღიმილით, მარა რას ვიფიქრებდით, გვეგონა ერთი კარგად განწყობილი კლიენტი იყო, რომ უნდა საქმე კარგად გავუკეთოთ და ფულის გადახდასთან ერთად რომ გვიღიმის კიდეც, აეს გვეგონა მხოლოდ მთელი გზა. რაღაც კორპუსთან მიგვიყვანა, კაი ფართო ლიფტი იყო, სარკიანი, ჩაიხედა, თმა გაისწორა, რაღაცნაირად იყო, აწეწილი პრიჩო ქონდა და თან დავარცხნილიც, რას გაიგებ ამ ქალებისას, მარა რომ გაუღიმა თავის თავს სარკეში, მივხდი, მაგრა ევასებოდა საკუთარი თავი, ეგ ჩათლაშკა და ტკბილი ქალი ეგ.
