ნაწილი II – ნანუკა
ოჰ, მობრძანდა ბიჭი. ისე შემოიზლაზნა ოთახში, თითქოს არაფერი აინტერესებს ამქვეყნად. იმდენი შენ რა გითხარი, შე პატარა ნაბიჭვარო. ხო ვიცი, პირველს რასაც შეხედავ, ჩემი ძუძუები იქნება, კი, ჩემი საყვარელი თეთრი მაისური მაცვია და ლიფის კონტურები მეტყობა ზედ, ეგრე უნდა მეცვას ხოლმე, სულ ბოლომდე რომ გადამერიო და ბოლოს და ბოლოს, გააკეთო რაც ასე გინდა და ვაჰ, მეც როგორ მინდა, ხელი მოგკიდო ყლეზე, აი იმაზე, ხშირად რომ შემინიშნავს, როგორ გებურცება შენს სპორტულ შარვალში, ვარჯიშიდან მოსულს რომ არ გაქვს გამოცვლილი და უხერხულად რომ დგები ხოლმე და გაიძურწები ოთახიდან. ხო ვიცი, სადაც მიდიხარ, ვითომ უნდა გადაივლო, ისე სად შეგიძლია ნავარჯიშებზე, არადა ხო ვიცი, დარბაზიდან გამოსული ეგრევე შხაპში შევარდი, ჩემი გაზრდილი ხარ, ეგ აღარ ვიცი, რომ არ შეგიძლია ოფლში გახვითქული გამოხვიდე ქუჩაში. წადი ახლა, შევარდი აბაზანაში და დაანძრიე წყლის ქვეშ, გაასხი შორს და შეურიე შენი თესლი წყლის ნაკადს და ჩამორეცხე ოღონდ მერე კედლიდან, თორე ლიკამ რომ რამე შენიშნოს, ტეხავს 😉 რატოა ეს ჩემი დაქალი ასეთი შტერი, მეც არ ვიცი რა. რატო ჰგონია, რომ ვარჯიშის და კუნთების დაბერვის მეტი არაფერი გაინტერესებს. მიდი, შედი შხაპში. ამ საღამოს ლიკუნა საყიდლებზე წასვლას აპირებს, რაღაც ტაჯიკური ფლავის გაკეთება უნდა და ათასი რამის ყიდვა ჭირდება. მეთქი სიცხეა, მეზარება წამოყოლა და დაგელოდები სახლში თქო, და კაიო, დედაშენმა.
