ნაწილი XXIV – რეზი
ვაიმე როგორ მენატრება, როგორ, როგორ და სიკვდილამდე და განა ესმის, ამას რომ ვეუბნები. რაღაც სკოლაში დაიწყო მუშაობა და რა ნახა იქ ან ვინ ნახა იმისთანა, რომ ჩემკენ აღარ იხედება. არ შემიძლია უმაგისოდ. კი არ მიყვარს, ეს სათვალიანი, ვითომ ვითომ მკაცრი გოგო, პროსტა მაგასთან ტყნაურის დავიწყება არ შემიძლია, იმ მომენტის დავიწყება, რომ გამიჭირდა და მაინც რომ შევუდე და პირველი რომ ვიყავი მაგის მუტელში და ტკივილი რომ არ შეიმჩნია, რომ მაცალა, როდის გავათავებდი. ტკბილი და საოცარი ეგ. კაი რა ქეთ. როგორ შეგიძლია, აღარ შემიმჩნიო ამ ყველაფრის მერე. მე ხო შენი პირველი კაცი ვიყავი, მერე რა რო გატკინე პირველად, ყველა გატკენდა, ჩემი ბრალი კი არ იყო. გგონია, ვერ ვიგრძენი, რომ გეტკინა, რომ მოკვდი, მაგრამ არ შემეძლო გაჩერება, ვეცადე, რაც შემეძლო ვეცადე მალე გამეთავებინა, მაგრამ ამის კარგიც მოვტყან, ქეთ, კაცები სხვანაირად ვართ აწყობილები, რომ გავჩერებულიყავი და გამომეღო, გამისკდებოდა მერე ყვერები და მაპატიე რა, რა იქნება მაპატიე. თუ რაიმე სხვაზე ხარ გაბრაზებული თუ რა გჭირს, რომ აღარ ამჩნევ ჩემს არსებობას. ის მაინც მომწერე, რას მერჩი, რატომ ხარ ასე დაკარგული და იქნებ გავიაზრო და გავიარო „რეზი და ქეთი“ და წავიდე მერე ჩემს გზაზე. კი, წავალ, ასეც წავალ რაიმენაირად, მაგრამ რატო მაყოლებ ამ სიმძიმეს. რანაირად უნდა დავივიწყო ასე უკვალოდ, აი, იმ დღეს რომ შევთანხმდით, ბოლო მეტროსთან შევხვდეთ თქო და შენ ვარკეთილი იგულისხმე და მე გლდანი მეგონა და დებილებივით რომ ველოდით ერთმანეთს, დამჯდარი რომ გქონდა მობილი და ვერ დაგირეკე და ნეტა რატო შეგრცხვა, გეთხოვა ვინმესთვის ერთი ზარის გაშვება და სახლში ვრეკე შენთან და ან ისინი რას გიპოვიდნენ. აიმ დილას, საუზმით პარკში რომ ამომადექი ლაშას ბაითში, ძლივს ნაშოვნში, ეს ჩემი ძმაკაცი რომ გავაგდე და შენთან ერთად რომ მინდოდა მთელი ღამე გამეტარებინა, მომეტყანი, მეწოვა შენი მუტელი, დაგნებებოდი და ამ დროს მარტო რომ ვეგდე მთელი ღამე, რა დამავიწყებს. იმ არაჟნის და ცხელი თონის პურის გემოს რა დამავიწყებს, რომ შემოვარდი და მოდი გაჭამოო, ჩემო გემრიელო გოგოვ. ბევრი დრო არ გვქონდა, სანამ ლაშა მოვიდოდა და იმ დროში ისე ჩამიტკბი და ისეთი სექსი იყავი, ყველაფერი ვქენით რაზეც მეც ვფიქრობდი იმ ნახევრად უძილო ღამეში და რაზეც შენც იფიქრებდი, უეჭველად იფიქრებდი, აბა რას იზამდი. ჩემზე გაცოფებული, რომ გეგონა, არ მოვედი, სადღაც ძმაკაცებთან წავედი და არც გაგაფრთხილე ისე. გაბრაზებულმა რომ იცოდი გადომინანტება და ზემოდან წამოჯდომა, ამაზე იფიქრებდი და რომ დამიდნი და გამეფინე პასიურად, ამიტომ მეგონა გიყვარდი. მეგონა უჩემოდ არ შეგეძლო ცხოვრება და როგორ წამიხვედი, სად წამიხვედი.
