ტაბუ, ნაწილი XXVIII – რეზი

ნაწილი XXVIII – რეზი

გიჟს ვგავდი სიხარულისგან, ქეთის მესიჯი რომ მივიღე, სასტავი ვიკრიბებით ხვალ ჩემთან და ხო ამოხვალო. რას არ ავიდოდი, ამ შანსს როგორ გავმაზავდი და კარში სოფო დამხვდა. ეს კოპწია მინიატურა. ისე შეკრთა, გეგონება არ მელოდა, რომ მივიდოდი. მერე კი მითხრა, არ ვიცოდი, ქეთიმ რომ დაგპატიჟაო, მაგრამ იმ წამს მაგრად გამიხარდა რომ დავინახე, გამიხარდა კი არა, მზესავით მიმიზიდა და ვითომ მეგობრულად მომენატრა, გულში ჩავიხუტე. მგონი მკერდი გაზრდია, რაღაც სავსედ მომხვდა ტანზე და ისე მესიამოვნა ამის მოხუტება, ლამის ტრაკისკენ ჩავუცურე ხელი. ისევ ისეთი ფრიალა კაბა ეცვა, როგორც ადრე, უნიში სწავლისას ატარებდა ხოლმე. ხან შემთხვევით რომ აუფრიალდებოდა და ხან ალბათ სპეცომ, და უჩანდა ეს თავისი ლამაზი ბარძაყები, რამდენჯერმე მისი ტრუსიკისთვისაც კი მომიკრავს თვალი, სულ მაქმანებიანი, გამჭვირვალე ტრუსიკები ეცვა და მერე რა, რომ ქეთიზე ვიყავი შემოხვეული ორივე ხელით, მაინც მაინტერესებდა, როგორი ვარცხნილობა ჰქონდა იმ თავის ტრუსიკებში დამალული. მერე გაქრა სადღაც, ლამის მთელი საღამო არ დამინახავს, რამდენჯერაც მიახლოვება და დალაპარაკება ვცადე, იმდენჯერ უხეშად გამომაბრუნა, მეთქი რა უნდა, ერთი მაგისიც და შევეშვი. ბავშვები მენატრებოდნენ მაგრად და საკაიფოდ გავერთე, არც კოკტეილი მომიკლია და არც ცეკვა. ქეთისთანაც კი ვცადე და დიდი ხალისით არა, მაგრამ მაინც გამომყვა საცეკვაოდ. ხელი კი არ მომაკიდებინა მაგ ჩათლაშკამ, ისე მეკლაკნებოდა ცხვირწინ და მიყურებდა თვალებში ქვემოდან და თან ამ სათვალიდან, ნეტა როდის დასჭირდა თუ პროსტა ეკეთა, რა ვიცი. გახდა ღამის 3 საათი და ნელნელა დაიშალნენ ბავშვები. ქეთიმ იქნებ დარჩე ცოტა ხანს, რაღაცეებში მომეხმაროო და კი არ ვიდექი მაინცდამაინც მყარად ფეხზე, მაგრამ უარს როგორ ვეტყოდი და ზუკაც რომ გავიდა, მოვტრიალდი და დავიწყე რაღაცების ალაგება, მოვხიკე რამდენიმე თეფში და ჭიქა და შევზიდე სამზარეულოში და უცებ სოფოს არ ვხედავ რაფაზე შემომჯდარს? სულ დავიწყებული მყავდა, რომ არსებობდა. არადა ზის აგერ, ნამდვილია, ცალი ფეხი რაფაზე უდევს და კაბა თითქმის ტრუსიკამდე აქვს აწეული, მეორე ფეხი კი ჩამოშვებული და აქანავებს. კინაღამ გავგიჟდი, ტრუსიკის მაქმანი მომელანდა იმ აწეული კაბის კიდეში. კიდევ კაი, ამ ჭიქების და თეფშების მაგიდაზე დაყრა მოვასწარი. ვუყურებ მიშტერებული და ისეც მიყურებს და რას ფიქრობს, ცვეტში ვერ ვხვდები, რა უდევს ამ დაჟინებულ მზერაში და უცებ დიდი სინათლე ჩაქრა სამზარეულოში. შუქი წავიდა, მეგონებოდა, მაგრამ ბრები ანათებდა, რაღაცნაირად ანათებდა და ვიგრძენი უცებ ხელი ჩამიდო ვიღაცამ ხელისგულში. ქეთი იყო, სხვა ვინ იქნებოდა. გამქაჩა და გავყევი, იმას იქითაც გავყვებოდი, ისეთი ცხელი ხელისგული ჰქონდა. ორივე ერთად მივუახლოვდით რაფას, რაფას კი არა, ამ რაფაზე ჩამომჯდარ ლამაზ თოჯინას, თანდათან თვალები რომ უფართოვდებოდა და ანიმეს ემსგავსებოდა. ფეხიც კი ჩამოიღო და მგონი კაბაც კი ჩამოიქაჩა, მაგრამ მოკლე იყო და რას დაუფარავდა.