ტაბუ, ნაწილი VII – ნანუკა

ნაწილი VII – ნანუკა

სიგიჟე იყო, მარა მინდოდა რა, მინდოდა ეს სპეცოვკებიანი კაცები, ორი ერთად, უხეშები, ცხოველები, პრიმიტივები. ცხოველური ინსტინქტებით მოძრავები, მინდოდა და მომკალით ახლა. ბუნდოვნად მახსოვს, რას ვფიქრობდი, ელიავას ზოლზე რომ მივაყენე მანქანა, რას ვფიქრობდი ნეტა გამახსენებინა იმ წუთში, მაგრამ მეთქი, ავეჯი, ბიჭებო, მამრებო, წამოდით მომეხმარეთ, მარტო ვარ ქალი და შემომეშველეთ და წამოიწია ჯერ ერთი, მერე მეორე. გამართლებაც ასეთი უნდა, ცხოველებივით იყვნენ ორივე, დიდები, რაღაცნაირები, სექსი მოდიოდა ორივესგან, სუნით ვგრძნობდი, აი მერე მანქანაში, ჩუმად რომ ვისხედით, ამდგარი ყლის და თესლის სუნი მცემდა და შეიძლება ეს ჩემი ფანტაზია იყო, მაგრამ ჩემს მანქანასაც ახსოვს ეს სურნელი, პრიმიტიული და ბუნებრივი, ყველაზე ბუნებრივი რაღაც სამყაროში. არ ვჩქარობდი, ნელა მივდიოდი, ჩემი მოლოდინი მინდოდა გამეხანგრძლივებინა, ამათსას რას დავეძებდი, მძიმე შრომას ელოდნენ ესენი, სულელები, რას ვფიქრობდი მთელი გზა, სცოდნოდათ ნეტავ, ალმაცერად რომ აპარებდნენ ჩემკენ თვალს, კაბა რომ ამეწია პირველი დატორმუზებისას და რომ არ გავისწორე და დავიტოვე მუხლი შიშვლად, ეს სულელები ესენი. ლამისაა დორბლი წამოსვლოდათ, მაგრამ არ იმჩნევდნენ. რა? მე ვიმჩნევდი, რომ ვსველდებოდი ნელნელა? არა! ისე მივედით სახლამდე და შევედით ლიფტში, ვითომც აქაც არაფერი. :მუშები მიმყავს ავეჯის გადასაადგილებლად იიიი: ასე იყო და ლიფტში რომ შევედით, ისე დამცხა ამ სივიწროვეში ამხელა ამბალებთან, ჩემს თავზე დავკონცენტრირდი, სარკეში ჩავიხედე, თმა გავისწორე და საკუთარ თავს ვუყურებდი მარტო, სანამ მეშვიდე სართულზე აჩახჩახდებოდა ეს ლიფტი, რომ იქვე არ ვცემოდი რომელიმეს. საკუთარი თავი მიყვარს კი, თან ძალიან, მომწონს კიდეც, ჰოდა ვუყურებდი მთელი ეს ხანი და ვუღიმოდი. ძლივს, ხელის კანკალით მოვარგე გასაღები დაჯის ბინას, თითქოს შეჩვეული არ მქონოდა ხელი, რამდენჯერ ამოვსულვარ აქ, გინდა მარტო და გინდა ჩემ კაცთან ერთად, ჩემი განმარტოების ბუდე იყო, საყვარელი ადგილი, მაგრამ მაინც ძლივს დავუმიზნე ჭუჭრუტანას გასაღები, ასეთი სიგიჟე ხო ჯერ არ მქონდა გაკეთებული და გაიღო კარი, ჯერ ესენი შევუშვი და შევყევი მერე, მივხურე კარი და ვუყურებ. ესენიც დაბნეული მიყურებენ, რაის ავეჯის გადაადგილება, სადაა გადასაადგილებელი ავეჯი ამ ერთი ციდა ბინაში და უცებ ვიფიქრე, რომ არ შეიძლება წელვა და ზლაზვნა და მივუყარე რეზინები, გუშინ გუდვილში ნაყიდი ბევრი რეზინები, აი გამყიდველის გაოგნებული მზერა რომ დაიმსახურეს, ისინი, თითქოს თვითონ ან სექსი არ ქონდეს ან საწყალს თუ არ აქვს, არც გაუგია, რომ არსებობს და ავიწიე ჩემი მაისური, დავრჩი ლიფის ამარა, მეტი რაღა მექნა, ჰოდა აღარც აღმოჩნდა საჭირო, რომ გამოემართნენ ორივენი ჩემკენ, ასე მეგონა მომკლავდნენ, ისეთი მძაფრი ვნება მოდიოდა და ერთმა ლიფი მომაგლიჯა და ჩემი პირისკენ წამოიწია, მეორემ კიდევ წამკუზა და ასე უცებ როგორ მოირგო რეზინა და ტრუსიკის გაწევა ან გახდა მოასწრო არ ვიცი, ალბათ დროის შეგრძნება მეც დაკარგული მქონდა და ისე ტკბილად შემიდო, ვერც ვიოცნებებდი ვერც ერთ სიზმარში.